روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - نباید برد بزرگ آلومینیوم، جسارت و انگیزه بازیکنان و البته تدابیر بجا و تعویض‌های طلایی مجتبی حسینی را لوث کرد. این مجموعه پیش‌تر و در مصاف با سایر بزرگان لیگ و همین پرسپولیس توانایی‌هایش را به اثبات رسانده است. به عبارت دیگر درخشش در مقابل مدعیان به طبیعت ثانوی اراکی‌ها تبدیل شده و این هرگز اتفاق کوچکی نیست.

باهمه این‌حرف‌ها اما همه چیز به اردوگاه میزبان مربوط نمی‌شود. پذیرفتن 4 گل و از دست دادن مکرر برتری، آنهم در دقایقی کوتاه خبر از آشفتگی ساختار دفاعی و انفعال کادر فنی و البته ناکارآمدی قوای ذخیره میدهد. پرسپولیس در حالی برای پنجمین بار تسلیم گربه سیاه شد که این بار جنس شکست با همیشه متفاوت بود. نه خبر از شوت چهل متری و غافلگیری بود و نه اشتباه احتمالی داور نقشی در رقم خوردن نتیجه داشت.داستان درست از جایی شروع شد که اوسمار ویرا بازی را تمام شده فرض کرد و تصمیم گرفت به برخی نفرات اصلی استراحت بدهد.

در ابتدای نیمه دوم سروش رفیعی احتمالا بدلیل اخطاری که گرفته بود از ترکیب بیرون رفت. این تعویض و به میدان آمدن وحید امیری به طرز مشهودی سبب بهم خوردن توازن قوا در میانه میدان شد و باشروع وقت دوم نبض بازی در اختیار اراکی‌ها قرار گرفت. وحید امیری در ادامه روند ناامید کننده بعد از مصدومیت، هرگز نتوانست نقش متعادل کننده‌ای در جنگ‌های میانه میدان داشته باشد. از دست دادن واپسین پنالتی سرخ‌ها صرفا پایانی فاجعه‌بار بر یک شب مأیوس کننده بود.

در پانزده دقیقه اول نیمه دوم اوضاع آنقدر نگران کننده بود که اوسمار به درستی تصمیم گرفت ترابی نه چندان پر فروغ را از زمین خارج و سینا اسدبیگی را به قوای میانه میدان اضافه کند. تنها تعویض خوب ویرا که سبب بازگشت آرامش به اردوی پرسپولیس شد، برتر مردان میانی آلومینیوم را تحت تأثیر قرار داد و از زهر حملات میزبان به شکل غیرقابل انکاری کم کرد.

در واقع اوضاع چنان بهبود یافت که سرمربی برزیلی بزرگترین اشتباه جمعه شبی‌اش را مرتکب شد و خیال کرد بازی تمام شده و سرخ‌ها با ثبت یک برد آسان در حال انتقام گرفتن از گربه سیاه هستند. اوسمار زیاده از حد همه چیز را ساده گرفت و همین شد که با 3 تعویض فاجعه بار نسخه خودش و تیمش را پیچید؛ فرجی به جای خدابنده لو، نعمتی به جای عبدالکریم حسن و سورگی به جای اورونوف.

تغییراتی که پیام واضح آن فرمان عقب نشینی به تیم خودی و جسور و جری کردن حریف در آستانه حذف بود. حسینی بلافاصله واکنش نشان داد و در مسیری کاملا متفاوت نسبت به اوسمار، مردان هجومی‌اش را به میدان فراخواند. جبیره، نوری و شروین بزرگ مردانی بودند که در این احوالات به میدان آمدند.

با خارج شدن اورونوف و حسن از میدان، جناح چپ پرسپولیس از کار افتاد و خروج خدابنده لو بار دیگر سبب بهم خوردن تعادل میانه میدان شد. البته که ویرا بسیار بد اقبال بود که در ادامه روند پر نوسان فرجی و نعمتی، به شب پر اشتباه آنها برخورد کرده بود. دو بازیکنی که هرگز نتوانستند از مزیت تازه نفس بودن بهره برده و حفره‌های موجود در ساختار دفاعی را پوشش دهند.

از طرف دیگر ممکن است از این دو مدافع نمایش‌های مطلوب و تأثیرگذاری بخاطر داشته باشیم، اما هرگز در گستره خاطراتمان نمایش ماندگار و درخشانی از میلاد سورگی بیاد نداریم. او (صرف نظر از حضور اجباری رفیعی درون دروازه) تنها جوانیست که بارها در جمع سرخپوشان پایتخت با فرصت به میدان آمدن پیدا کرده است. بااین‌همه هنوز نتوانسته از این مجال مناسب برای نمایش داشته‌هایش استفاده کند. پاس گلی هم که در دقیقه چهارم وقت‌های اضافه به نامش ثبت شد، بیشتر یک پاس روتین و کاملا معمولی در عرض بود که همه اعتبارش را از شوت سرکش اسد بیگی می‌گرفت و باعث هیچ ارزش افزوده‌ای برای صادر کننده‌اش نخواهد بود.

در هرحال مجموعه تصمیم‌های انفعالی، محافظه‌کارانه و ساده انگارانه ویرا در مقابل تدابیر شجاعانه و البته تا حدود زیادی انتحاری حسینی سبب به تساوی رسیدن بازی در دقیقه پنجم وقت‌های تلف شده بود. نکته به مراتب مأیوس کننده‌تر اما در نیمه دوم وقت‌های اضافه اتفاق افتاد. جاییکه اوسمار از اشتباهات قبلی درس نگرفت و این‌بار در دقیقه 113 محمد مهدی احمدی را جانشین آل کثیر کرد. ورود یک بازیکن جوان و کمتر به خدمت گرفته شده آن‌هم در این دقایق بسیار حساس از یکسو و خروج تنها فوروارد تخصصی تیم از سوی دیگر سبب جسارت مضاعف اراکی‌ها شد.

حسینی که سرعت گرفتن نگران کننده عقربه های ساعت را میدید آخرین بختش را امتحان کرد و تتمه نیروی تهاجمی‌اش را به میدان فراخواند. حاصل این قمار بزرگ تکرار اتفاق وقتهای معمول در دقایق اضافه بازی بود. این‌بار نقی‌زاده 8 دقیقه بعد از ورود به میدان و درست پیش از سوت پایان بازی در دقیقه 1+120 دروازه سرخ‌ها را گشود تا شب کابوس‌وار اوسمار ویرا با شرکت در ضیافت مرگبار پنالتی‌ها و حذف زود هنگام از جام حذفی کامل شود.

شاید 2 شکست در مقابل 8 برد نتیجه چندان بدی نباشد. اما قطع به یقین نمایش پرسپولیس و تدابیر اوسمار در اراک لایه‌های پنهان مانده و نقاط ضعف کمتر دیده شده تیم و مربی را به رقبا نشان داد. بازی جمعه شب ثابت کرد که مربی میانسال برزیلی به تدریج تحت تأثیر حساسیت هفته‌های پایانی قرار گرفته و محافظه کارتر شده است. انگاره‌ای که پیش‌تر هم نشانه‌هایش را در بردهای توأم با احتیاط سرخها دیده‌ایم

در هرحال هر کسی می‌تواند شب بدی داشته باشد و اشتباهات بدی مرتکب شود. حتی سرمربیان بزرگ هم از این قاعده مستثنی نیستند. مسأله فقط این است که این شب بد، چه زمانی و کجا اتفاق خواهد افتاد. گاهی زمان و مکان عمق تراژدی را تعیین می‌کنند و بر میزان فاجعه‌بار بودن اشتباهات می‌افزایند. درست مثل اوسمار که از بخت بد بزرگترین لغزشش را در جام حذفی، در مقابل گربه سیاه و درست در آستانه الکلاسیکوی همواره حساس ایرانی مرتکب شده است.

تکرار این از دست رفتگی و لغزش آن هم در مصاف با سپاهان، هم رویای فتح لیگ را به مخاطره می‌اندازد و هم اوسمار را به نقطه صفر و چه بسا زیر صفر پرتاب می‌کند. هرچه است مرد برزیلی سخت‌ترین روزهایش را در تهران سپری می‌کند و برای فرار از سقوط زود رس، بطرز عجیبی ناگزیر به شکست دادن مورایس خواهد بود.